Auteur: missedopportunity

Het lukt me bijna altijd om motivatie te vinden. Meestal omdat ik gelukkig dingen doe waarvan ik houd, en anders is het de angst te mislukken die me drijft. Ik ben bang om te falen, dat weet je. Daarom maak ik zo snel mogelijk mijn schoolopdrachten af. Mensen die mij ook maar een beetje kennen weten dat dingen bij mij beter gisteren af kunnen zijn dan morgen. Je hebt van die mensen bij mij op school die volgens mij geen idee hebben van wat ze aan het doen zijn en dan verbaasd zijn met een onvoldoende. Die snap ik niet. Is er dan niets wat je drijft, niemand die je wilt worden? Ik wil graag schrijver worden, dat weet je ook, en als het lukt ook iets met dieren. Maar daarvoor ben ik al zo’n drie of vier keer veranderd qua toekomstbeeld. Ik heb vaak dat als ik niet genoeg doe op een dag, dan ga ik me nutteloos en verdrietig voelen. Ik wil een doel, een duidelijke route en zekerheid op iets goeds. Misschien zocht ik toen te veel. En had ik me maar niet zo krampachtig moeten vasthouden aan alles wat ik niet was. Zo kwam ik op een school voor richting interieur, en dat is nu het “genre” waar ik zo min mogelijk mee te maken wil hebben. Door los te laten waaide ik vanzelf richting fotografie en digitaal, wat blijkbaar wel mijn ding was. En wat de liefde voor schrijven betreft, dat ging toch echt helemaal vanzelf.

Als ik je langer in mijn macht had, had ik je uiteindelijk misschien wel vertrouwd.

Ik mag van geluk spreken dat thuis voor mij ook echt een thuis is. Veel mensen hebben mij laten vallen, maar zij daar gelukkig niet. Ik voel me het meest thuis op mijn kamer, waar ik ook het meest te vinden ben. En ik voel me thuis in de serre, het liefst ’s avonds laat, dan zijn de lichtjes in de tuin aan. In die laatste ben ik trouwens ook graag, mits het mooi weer is. En zoals je waarschijnlijk wel verwacht had, voel ik me thuis in de natuur. Het liefst wandel ik door een bos, of zoek ik de natuur op in de buurt, met muziek in. De rustigste plek die ik ken, waar ik gewoon mezelf kan zijn. Ook zal ik het huis van mijn oma aan moeders kant moeten noemen. Altijd welkom en wederom kan ik mezelf zijn. Ik kom daar al sinds kleins af aan, dus er bevinden zich fijne jeugdherinneringen. Laat ik je in twee daarvan meenemen.
Als ik van school naar huis liep, ging ik langs het speeltuintje. In de bosjes daarnaast stonden rond februari al krokussen. Daarom doen die bloemen me altijd aan vroeger en aan m’n oma denken. Meestal ging ik tv kijken als ik daar ’s middags na school was. Ik kreeg dan een schaaltje mana. Weet je dat nog, van die gekleurde gepofte rijst? Ik vond dat dus niet normaal lekker. Er zo op terugkijkend, had ik nu liever een boek gepakt of lekker gekletst met m’n oma. Helaas was ik vroeger niet zo sociaal vaardig.
Als we voor de gezelligheid bij oma en opa waren, of mijn ouders moesten allebei werken, gingen we vaak iets creatiefs doen. Althans, zover je heel creatief kunt zijn op je zesde of zevende. Mijn oma had meestal terracotta klei (die rooie) in huis. Daarvan maakten we een cirkel en met kraaltjes, steentjes en glitters werd dat ding dan versierd. Zo simpel, maar ik had de tijd van mijn leven. Jammer dat ik er niet eentje heb bewaard. Hoe dan ook, ik kan altijd even langs bij mijn opa en oma voor wat liefde, een goed gesprek, of gewoon een koekje.

Ik voelde dat ik een loopneus had. Achteloos ging ik met mijn hand erlangs. Die kleurde langzaam rood.

Iedereen is wel ergens bang voor. Spinnen, claustrofobie, hoogtevrees, etc. Er zijn ook mensen die bang zijn voor bloed, wat ik nooit heb begrepen. En de angst voor welk dier dan ook trouwens ook niet. Zelf ken ik faalangst, maar dat gaat veel verder dan bang zijn om niet voldoende te presteren. Wat begon als onschuldig perfectionisme ontwikkelde zich tot iets zelfvernietigends. Ik ben bang voor naalden, al is bang misschien niet het goede woord. Ik ren niet weg als ik er één zie, maar word wel standaard nerveus. Ik kan er gewoon niet tegen; moet altijd wegkijken als iemand geprikt wordt. En als ik moet, probeer ik daar onderuit te komen. Mocht dat geen optie zijn, dan ben ik gespannen totdat het achter de rug is. Het hele idee al, dat er zo’n naar, dun gevaarte in je huid zit, daarvan gaan mijn nekharen overeind staan. Oh ja, en ik heb cameravrees. Dat houdt in dat ik niet op foto’s wil, en als er plots gefilmd wordt, ben ik diegene die maakt dat hen wegkomt. Ik ben gewoon als de dood dat ik met de meest ongemakkelijke gezichtsuitdrukking ergens op het internet verschijn. Ik ben trouwens ook geen fan van beveiligingscamera’s. Tja. Het scheelt wel of ik in bezit van de camera ben, of de foto met voorbedachte rade is.
Ik was ooit erg bang voor de toekomst, maar gelukkig is dat nu al bijna niet meer. Dat heeft te maken met loslaten, dingen over je heen laten komen en je gevoel volgen. Mijn broer houdt niet zo van het donker. Maar waarom? Ik weet dat daar niks is om bang voor te zijn. Sterker nog, het is er juist veilig. Maar goed, misschien ligt dat aan mij. Ik denk dat ik van alles vooral bang ben voor mezelf.

Waarom laat het lot mij het licht zien om het daarna weer van me af te pakken? Zo makkelijk ben ik niet te breken.

Aan het begin van mijn opleiding was ik bang. Niet alleen omdat ik de opleiding zelf moeilijk vond, maar ook omdat ik niet wist wie ik precies was. Aan het einde van de middelbare school dacht ik daar een antwoord op te hebben gevonden, maar niets bleek minder waar. Daar kwam ik achter toen ik tussen het plastic, zweverige artistiekelingen en alles daartussen rondliep. Het is moeilijk om jezelf te zijn als je niet weet wie die persoon is. Het duurde twee jaar om daar achter te komen, maar dat is weer een heel ander verhaal. Ik was ook bang omdat ik hierna nog een andere opleiding wil gaan doen. Dat betekent: nieuwe school, nieuwe mensen, een andere route, etc. En dat was een redelijk beangstigend vooruitzicht. Maar naarmate de mensen op mijn huidige school steeds meer op plastic beginnen te lijken en ook de sfeer daar mijn overlevingsinstinct aanwakkert, krijg ik zelfs zin om aan iets nieuws te beginnen. Waarom blijkt iedereen toch altijd zo bang te zijn? Ik ben dat nu al lang niet meer, alleen zijn went. Ik heb heus wel geprobeerd om mensen iets van deze onafhankelijke wereld te laten zien, maar ze krabbelen allemaal terug. Mijn tijd van angst is gelukkig voorbij. De wereld is namelijk net zo eng als dat je hem zelf maakt. Nu ben ik gewoon benieuwd wat de toekomst mij gaat brengen. En vooral: wie.

Als het zomaar kon, had ik haar vermoord.