Identiteit is iets wat mij heel erg aanging naarmate ik ouder werd. Vragen als ‘wie ben ik, wat vind ik leuk en wat wil ik?’ spookten steeds vaker door mijn hoofd. In dit artikel leg ik uit waarom ik veel belang hecht aan identiteit, de ontwikkeling daarvan en een hekel heb aan de norm.
Verandering
Toen ik vijftien was begon ik voor het eerst bewust na te denken over mijn identiteit. Dat begon met alternatieve ontwikkelingen in mijn stijl. Vanaf de derde van de middelbare school begon ik meer zwart te dragen en kleding die ‘anders’ was. Ik kreeg daar toen al vervelend commentaar op van klasgenoten, maar ik bleef me ondanks dat kleden hoe ik zelf wilde.
Er begonnen vanaf het eerste jaar van mijn opleiding ook veranderingen op te treden in mijn interesses. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat ik het allerliefst de hele dag door wilde schrijven en heel erg van het horror en fantasy gerne houdt. Ik heb een creatieve opleiding gedaan, dus ik was zeker niet de enige met een andere kledingstijl of interesses, maar ik was me er alsnog van bewust dat ik niet tot het gros behoorde.
Aangezien ik me toen in een creatieve omgeving bevond, kreeg ik geen commentaar op mijn kledingstijl en kon ik die de gehele vier jaar lang goed ontwikkelen. Hetzelfde heb ik niet ervaren wat betreft mijn persoonlijkheid. Aangezien mijn ADHD en autisme hadden mensen snel door dat ik anders was en daarom vond ik het moeilijk om mij persoonlijk te ontwikkelen.
De norm
Laten we zeggen dat de norm vooral bestaat uit een basic kledingstijl, de sociale vaardigheden en je schoolleven op orde hebben, en als ‘vrouw’ liever naar een romcom gaan dan naar een horrorfilm.
Ik had al snel door dat mijn zijn, maar ook mijn leven, niet matchte met die norm. Ik kleedde me anders, was sociaal een beetje een weirdo vanwege mijn autisme, ik uitte mij anders en had verschillende interesses dan mijn leeftijdgenoten.
Daar is natuurlijk niks mis mee en vanaf de middelbare school was ‘wees jezelf’ zeker een populaire uitspraak, maar ik kwam er al snel achter dat dat in de praktijk meer ‘wees jezelf, maar niet als je anders bent’ was. Ik voelde die afwijzing vooral in het begin op sociaal gebied, maar later ook qua mijn kledingstijl en interesses.
Los daarvan heb ik in de loop der jaren een hekel gekregen aan jezelf niet (durven) uitspreken qua mening of gevoelens, omdat je bang bent ergens buiten de vallen. Aangezien de norm per persoon verschilt en elke week verandert, is het grootste gevolg hiervan dat je niet jezelf bent, of het gevoel hebt dat niet kunnen zijn. Dat vind ik jammer en daarom doe ik dit juist wel.
Jezelf niet kunnen zijn
Ik heb mij te vaak ingehouden met mezelf zijn op een stageplek of situatie op school waar ik me niet op mijn gemak voelde. Natuurlijk moet je er soms professioneel uitzien, maar daar vind ik ook niet maar één beeld de enige standaard. En qua persoonlijkheid is het niet altijd zo dat je niet bij een bedrijf past, het bedrijf kan ook niet bij jóu passen.
Op sociaal gebied was ik vaak niet op mijn gemak, omdat ik merkte dat veel mensen anders werkten dan ik. Ik ben namelijk erg eerlijk en direct, terwijl de meeste mensen er graag een doekje om winden zodat ze een ander niet kwetsen. Ook zeg ik vanwege mijn autisme niet altijd de handige dingen en vind het lastig om in te schatten wat hoort en wat niet.
Ik heb me vaak slecht gevoeld over deze dingen. Ik wil sociaal helemaal niet anders zijn, maar gewoon net zoals de rest. Mijn gedrag kwam vaak uit op een ongemakkelijke situatie of niet gemogen worden. Natuurlijk is dit verbeterd naarmate ik ouder werd, maar ik bleef er last van hebben.
De omkeer
Dat alles veranderde toen ik bij vrienden en op werk wel mezelf kon zijn. Ik ervaarde hoe gelukkig ik daarvan werd en wilde dat blijven doen. Ik heb veel gepraat met mensen over mijn sociaal-onhandige gedrag en ookal blijft dat verbeteren, van veel mensen kreeg ik ook te horen dat ik hoe dan ook gewoon mezelf moet zijn.
In plaats van steeds naar mezelf te kijken, is dit toch wie ik ben en kunnen mensen ook accepteren dat niet iedereen hetzelfde werkt. Ik heb geleerd om in plaats van mijzelf slecht te voelen, die mensen links te laten liggen.
Het gelukkigst
In de maatschappij krijg je een stempel ‘normaal’ als je voldoet aan de norm. Ben je dat niet, dan is de kans op buitensluiten of pesten veel groter. Maar wat is normaal? En wie heeft dat ooit bedacht? Precies, wijzelf.
‘Erbij horen’ is ook maar een vaag begrip. Waar hoor ik dan bij? Ik identificeer me al lang niet meer met de norm, wil dat ook niet en ga om met mensen die ík leuk vind en bij mij vindt passen.
Ik vind het feit dat iemand zichzelf kan zijn en diegene hun identiteit kan ontwikkelen veel belangrijker. Uiteindelijk ben je, uit eigen ervaring, veel beter af als je bent en doet waar jij gelukkig van wordt.
EH 