Afwezige kinderwens

Kinderen krijgen is tegenwoordig al minder vanzelfsprekend dan vroeger, maar alsnog maak ik veel onbegrip mee als ik vertel dat ik later geen kinderen wil. Vandaag vertel ik je hoe dit voor mij is en hoe mijn omgeving hierop reageert.

Bewustwording

Toen ik klein was dacht ik natuurlijk niet na over een ouder worden; ik was zelf nog een kind. Eenmaal aan het einde van de basisschool werd dat een plaatje wat ik overal zag, en dus bestempelde ik dat als normaal. Aan het begin van de middelbare zag ik het zitten om zelf er één te nemen; meer dan dat leek me al heftig.

Aan het einde van de middelbare werd mijn visie verbreed omdat ik met mensen in contact kwam die geen kinderen hadden. Zo ook mijn oom, met wie ik er ook over heb gepraat. Langzamerhand zag ik in dat het een keuze is, geen verplichting.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik mij besef dat ik mijn toekomst kinderloos zie. Mijn familie en vrienden begrijpen het, maar de omgeving die mij niet goed kent zegt ‘dat komt nog wel.’

Vanzelfsprekend

Toen ik wist dat ik geen ouder wil worden, zag ik pas in hoe sterk de maatschappij nog steeds ingesteld is op het krijgen van kinderen. Vanuit mijn ervaring hebben veel mensen kinderen en zij gaan ervan uit dat jij dat ook wilt.

Als ik eens met die mensen in gesprek ben hoor ik vaak dingen als ‘als jij ze ook hebt, zal je het wel begrijpen’. Of als een kind naar mij toe komt lopen en de ouder mij aankijkt met de ‘lief, hè?’ blik, maar ik het liefst maak dat ik wegkom.

Ook zie ik op social media steeds meer ouders die filmpjes online zetten waarin hun kinderen te zien zijn. Ik denk dat je dan toch onbewust wordt beïnvloed in ‘dit is normaal’ en ‘kinderen krijgen is de norm.’ Dat vind ik jammer, omdat ik van mening ben dat iedereen toch echt hierin zelf een keuze kan maken.

Liever niet

Allereerst wil ik geen kinderen omdat ik er simpelweg niks voor voel. Ik vind kinderen vervelend, onvoorspelbaar en vaak ook gewoon vies. Ouderlijke gevoelens heb ik gewoon nooit ervaren.

Daarnaast vind ik het belangrijk dat een kind niets tekortkomt. Denk aan een veilig thuis, eten en genoeg liefde. Ik weet niet 100% zeker of ik er altijd financieel voor het kind zou kunnen zijn. Sowieso brengt het idee van verantwoordelijkheid over een ander persoon mij ontzettend veel stress.

Op de basisschool ben ik gediagnostiseerd met ADHD en autisme. Vanwege mijn diagnoses en omdat het leven soms zo loopt had ik allesbehalve een leuke schooltijd. Daarom heb ik soms de handen vol aan mijn mentale gezondheid. Voor een kind zorgen zou ik er dan niet bij kunnen hebben.

Als laatste zie ik mijzelf als een ‘vrije geest’. Ik hou ervan om te kunnen gaan en staan waar ik wil, en met een kind kun je daar niet altijd zeker van zijn. Ik ben ook graag helemaal op mezelf en zou zo voor een jaar naar Australië kunnen emigreren. Als je thuis dan een kind hebt zitten, is dat niet bepaald handig.

Eigen keuze

Inmiddels ben ik ‘weet je het wel zeker?’ en ‘dat komt nog wel’ meer dan zat. Dat ik jong ben betekent niet dat ik niet serieus over deze onderwerpen kan nadenken en een keuze kan maken. Ook vind ik het überhaupt vervelend dat je meestal raar aangekeken wordt als je niet aan ‘het normaal’ meedoet.

Als je zegt dat je kinderen wilt, is er niks aan de hand. Maar als je vertelt dat je geen kinderen wilt, is de eerste reactie meestal onbegrip en de vraag ‘waarom?’. Ik vind het verschil daarin storend en oneerlijk. Waarom is het één vanzelfsprekend en het andere gelijk abnormaal?

Natuurlijk is het nog steeds ieders eigen keuze om wel of niet aan kinderen te beginnen. Ik zou het alleen waarderen als men er meer met een open blik in zou gaan. Er zijn mensen, zoals ik, die het echt niet zien zitten. Tijden veranderen en het standaardbeeld hopelijk ooit ook.