Of je het nou wil toegeven of niet; de wereld wordt steeds materialistischer. Materialisme zit niet in mijn aard, maar ik ben een periode in mijn leven met mensen omgegaan die dat wel waren. In dit artikel vertel ik je hoe dat voor mij was en hoe het mijn kijk op het leven heeft veranderd.
Op school
In de derde klas van de middelbare school leerde ik deze mensen kennen. Daarvoor had ik nog nooit met materialisme te maken gehad. Natuurlijk ging ik wel eens op de basisschool bij vrienden spelen die groter woonden dan ik, maar als kind let je daar niet echt op. Ineens maakte het uit in wat voor huis ik woonde, hoe en waarnaartoe ik op vakantie ging en wat voor baan mijn ouders hadden.
Ookal kreeg ik deze eigenschap van thuis absoluut niet mee, en zat het niet in mijn karakter, deze mensen hadden veel invloed op mij. Dat kwam omdat ik elke dag met ze omging en ik toentertijd nog erg met mezelf in de knoop zat. In een groter huis wonen leek mij toen de oplossing voor al mijn problemen.
Ik ben twee jaar met deze mensen omgegaan en langzamerhand merkte ik dat ik steeds materialistischer werd. Ik wilde in een groter huis wonen, per se naar verre landen op vakantie en naar die vrienden toe romantiseerde ik de banen van mijn ouders. Hoe meer ik gaf om dit soort tastbare dingen, hoe ongelukkiger ik werd.
Nieuw hoofdstuk
Toen ik naar mijn vervolgopleiding ging, raakte ik langzaam het contact met deze mensen kwijt. Dat heeft mij erg goed gedaan, maar mijn aangeprate materialisme zat er nog steeds in. Ik vroeg mensen in wat voor huis zij woonden en hoe vaak zij op vakantie gingen.
De eerste anderhalf jaar van mijn opleiding ben ik depressief geweest, omdat ik op school gepest werd en geen vrienden had. Ook zat ik erg met mijzelf in de knoop, omdat ik een laag zelfbeeld had en niet tevreden was over mijn lichaam. Ik schaam me als ik toegeef dat mijn materialisme heeft bijgedragen aan mijn ongelukkigheid.
Wat ook niet echt hielp is dat ik in deze tijd bevriend raakte met een meid die ook materialistisch was. Toen zij voor het eerst bij mij thuiskwam, maakte zij al snel de conclusie dat wij minder te besteden hadden, alleen vanwege het feit dat ik niet in een buurt woon met alleen maar villa’s. Naderhand denk ik dat zijzelf ook niet stevig in haar schoenen stond, en het op deze manier verbloemde.
Plastic
In de derde van mijn opleiding was ik niet meer depressief, maar ik zat mentaal nog steeds in de knoop. Ik heb veel meegemaakt en had dit nog geen plek kunnen geven. Aangezien ik toen in een drukke periode terechtkwam waarin geen tijd was om dingen te verwerken, werd onder andere materialisme mijn tijdelijke oplossing voor mijn ongelukkigheid.
Ik had een baan en ging nooit leuke dingen doen met vrienden (aangezien ik deze niet had) en daarom had ik veel te besteden. Ik kocht heel dure kleding, sieraden en accessoires en voelde mij oprecht beter wanneer ik me in zo’n outfit van ongeveer 700 euro had gewenteld. Alle spullen die ik kocht lieten me voor ongeveer een week beter voelen, totdat ik de behoefte voelde om iets anders te kopen.
Die dure kleding paste goed bij mijn beschermlaag van gevoelloosheid. Ik was zo vaak en heftig door mensen teleurgesteld, dat ik besloot niets meer te voelen en niemand binnen te laten. Naderhand waren de spullen, naast een bescherming, een soort troost voor mij geworden. Ik voelde me ook sterker wanneer ik in de dure kleren op school rondliep.
Erop terugkijkend denk ik dat dat is wat materialisme inhoudt; een soort troostende beschermlaag voor de buitenwereld om je sterker te voelen. Een tastbare zekerheid, omdat je je vanbinnen allesbehalve zeker voelt.
Kantelpunt
Vanwege de lockdown in o.a. februari 2021 zat ik grotendeels thuis en had ik genoeg tijd om na te denken. Tijdens mijn bijna dagelijkse wandelingen besefte ik mij dat ik liever een begin wilde maken aan mijn genezing, in plaats van dure kleding kopen. Door de rust die de natuur mij gaf, besefte ik ook dat ik totaal niet mijzelf was, en dat wilde ik heel graag worden.
Ik zie die periode als het begin van mijn genezing. Dat begon met acceptatie. Het ging niet heel goed met mij, er was veel om aan te werken en ik moest uitvinden wie ik was. Ik wist toen nog niet dat genezen bij mij nog jaren ging duren, maar wel dat ik al die dure spullen daarbij niet nodig had.
Geluk
De anderhalf jaar die op dat besefmoment volgde ben ik vooral bezig geweest met het ontdekken van mijn identiteit en acceptatie wat er allemaal gebeurd is. Ik had elke dag een stukje meer vrede met wat ik heb meegemaakt. In het tussenjaar dat ik nu heb ben ik weer naar een psycholoog gegaan en ben ik de gebeurtenissen daadwerkelijk aan het verwerken.
Ik ben blij dat ik afstand heb kunnen doen van dat schijnbare geluksgevoel en langzamerhand weer durf te voelen en mensen binnen te laten. Ik vind het jammer om te zien dat het in de maatschappij steeds meer gaat om wat je hebt in plaats van wie je bent en wat je kan. Ik denk dat we daardoor alleen maar verder van onszelf gaan staan, wat toen bij mij ook het geval was.
Ik hou nog steeds ontzettend veel van kleding, maar ik kan nu goed beseffen dat het daar niet allemaal om draait. Ik heb inmiddels grote stappen gemaakt in ontdekken wie ik ben en gelukkig zijn, en dat heeft niks te maken gehad in wat voor huis ik woon.
EH 