De laatste tijd is er steeds meer bekend dat er meer genders zijn dan man of vrouw. Nadat ik er goed overna heb gedacht hakte ikzelf de knoop door. Ik definieer als genderneutraal en in dit artikel vertel ik hoe dat voor mij is.
Op school
Als kind op de basisschool denk je natuurlijk niet na over je genderidentiteit. Ik herinner me wel een voorkeur naar omgang met jongens, omdat ik me nooit echt 100% op m’n gemak voelde bij een meidengroepje. Dit kwam echter nooit in de praktijk tot uiting.
Toen ik naar de middelbare school ging had ik het in de eerste en tweede klas iets te druk met gepest worden om na te denken over mijn identiteit, maar dit veranderde toen ik in de derde zat. Mijn drang om met jongens om te gaan werd alleen maar erger, simpelweg omdat ik me dan meer op m’n gemak voelde.
Ik vond het lastig om contact te maken met jongens. Omdat ik eruitzie als een vrouw, ging ik een soort ‘vanzelf’ om met vrouwen en was die manier van contact en communicatie zo aangeleerd, dat ik niet wist hoe het ‘anders’ moest. Qua identiteit voelde ik vanaf toen bewust ‘dat er iets niet klopte’, maar ik kon mijn gevoel niet plaatsen.
Toen kwam de ratrace van mijn vervolgopleiding. Deze was zo druk en stressvol, vooral in de laatste twee jaar, dat ik geen aandacht besteedde aan dit gevoel. Wel bleef de voorkeur om met jongens om te gaan. Op school deed ik dit niet, maar bij mijn toenmalige bijbaan werkte ik vooral met jongens, en ik voelde me daar meer dan gelukkig bij.
Pas aan het einde van mijn opleiding, in mijn huidige tussenjaar, had ik genoeg ruimte om over dit gevoel na te denken. De onderwerpen in de maatschappij hebben daar zeker aan mee geholpen. Door die stomme discussie ging er bij mij wel een lampje branden. Ik heb er lang overna gedacht. Wist ik het wel zeker? Hield ik mijzelf niet gewoon voor de gek? Werd ik zo beïnvloed door de heisa van buitenaf, dat ik mijn gevoel verkeerd interpreteerde?
Uit de kast klimmen
Ongeveer 3 maanden geleden heb ik het voor het eerst aan mijn moeder verteld. Ik had haar al eerder gezegd dat ik over mijn identiteit aan het nadenken was, maar eind juli ben ik ‘officieel’ uit de kast gekomen (noem je dat zo?) als genderneutraal. Ze vond het lastig om te begrijpen, maar heeft het wel vanaf het eerste moment geaccepteerd.
Daarna heb ik het langzaam aan de rest van mijn familie en vrienden verteld en gelukkig vond iedereen het dikke prima. Ik wil graag met hen/hun aangesproken worden en hoewel vrienden daar weinig tot geen moeite mee hebben, heeft familie die mij al veel langer kent dat wel. Zij vinden de switch echt wennen, waar ik dan op mijn beurt begrip voor heb.
Genderneutraal
Ik krijg vaak de vraag hoe ik erachter ben gekomen. Dan denk ik: hoe ben jij erachter gekomen dat je hetero bent? Dat je je man/vrouw voelt? Dat je een passie hebt voor koken? Het is een kwestie van simpelweg naar je gevoel luisteren. Natuurlijk moet je er in dit geval ook goed over nadenken, maar veel spannender dan dat werd het niet in mijn geval.
Het is in principe hetzelfde gevoel als ‘ik voel mij man’ of ‘ik voel mij vrouw’. Maar dan dus ‘ik voel mij geen van beide’. Ik zie het voor me dat er een groep ‘man’ is en een groep ‘vrouw’ en ik sta in geen van beiden. Ik sta in de groep ‘neutraal’ en voel me niet thuis in één van de andere groepen. Je voelt je mens, en dat is het, daar blijft het bij.
Ik ben biologisch een vrouw, maar als ik geboren zou zijn geworden als man had ik dat ook prima gevonden. Ik ben immers nu zo gewend aan mijn lijf dat ik mijn sekse geen probleem vind. Als er een genderneutraal lijf bestond, zou ik dat wel het liefste willen hebben. Ik denk dat dit voor ieder persoon anders is, ongeacht gender. Losstaande daarvan ben ik ervan overtuigd dat genderidentiteit niks te maken heeft met uiterlijk.
Mijn omgeving
Ik zou graag dus door iedereen hen/hun willen worden genoemd. Ik vind het makkelijk om dit bij vrienden aan te geven, omdat zij mij niet mijn hele leven kennen. Bij familie is dit natuurlijk anders en gaat dit daarom wat moeizamer.
Het klopt voor mij niet als mensen mij mevrouw, (jonge)dame of meid noemen. Ik identificeer mij daar niet mee en het steekt als mensen mij zo noemen. Als familie dit per ongeluk nog eens doet verbeteren ze zichzelf snel, maar klanten op werk hebben natuurlijk geen idee.
Ik vind het lastig om hiermee om te gaan, maar probeer te beseffen dat zij mijn genderidentiteit nou eenmaal niet op mijn voorhoofd kunnen aflezen. Ookal hebben mensen geen kwade wil, het zou me goed doen als aan dat ge-mevrouw en ge-meneer op een gegeven moment een einde komt.
De buitenwereld
Ik heb gelukkig nog nooit hele vervelende reacties gehad. Met de meeste mensen die ik niet goed ken resulteert het meestal in een goed gesprek. Mensen die het niet willen begrijpen en dat toch op een vervelend manier uiten, negeer ik meestal. Ik vind het niet waard om moeite te steken in deze personen.
Ik vind dat iedereen mag zijn wie die is, ook al ben je vrouw, man, genderneutraal of genderfluïde. Ik denk dat het goed is om na te denken over wie je bent, maar daar hoef je niet elke dag mee bezig te zijn. Ik blijf nog steeds dezelfde persoon, alleen ken ik mijzelf nu weer iets beter. En meer dan begrip en acceptatie heb ik eigenlijk niet nodig.
EH 