Sommige mensen zullen het eerder begrijpen dan anderen, maar dat ze bestaan daar zijn we het allemaal over eens: de struggles van het hebben van grote borsten. In deze maand is het precies twee jaar geleden dat ik een borstverkleining ben ondergaan en ik ga je vertellen waarom dat de beste keuze van mijn leven is geweest.
Hoe het allemaal begon
Vanaf de derde van de middelbare school begon ik veel te eten. Ik kwam aan en mijn borsten groeiden ook mee. Het rare was dat deze niet stopten met groeien totdat mijn lichaam enkele jaren later volledig uit verhouding was. Natuurlijk, ik had een aantal maatjes meer, maar de grootte mijn borsten paste totaal niet bij de rest van mijn lichaam.
In de vierde viel het nog niet erg op, ik had cup E en als ik dat met leeftijdsgenoten besprak keken ze mij vol verbazing aan. Misschien komt het door mijn stevige benen dat het niet zo opviel, of was ik gewoon handig met kleding. Hoe dan ook, aan het einde van de rit had ik een cup G en was ik er meer dan klaar mee.
De moeilijkheden
Het was een kwestie van geduldig op een wachtlijst staan, want de operatie wilde ik eigenlijk al meer dan een jaar. Vanaf het begin stoorde ik me al aan het zicht; ik vind grote borsten persoonlijk echt lelijk. Het past niet bij mij en het was onhandig qua bewegen in het dagelijks leven. Ook had ik er veel pijn aan, het gewicht trok aan mijn rug en sporten kon ik niet optimaal doen.
Het was niet alleen lichamelijk ongemakkelijk, ook kleding passen was een drama. Ik kon niet alles dragen wat ik wilde, omdat sommige kleding er gewoon niet mooi uitzag met die dingen. Bh’s waren er alleen in oma-stijl of het was een compleet harnas waarin ik amper kon ademen. Maar dit laatste was vanwege het gewicht sowieso elke dag een moeilijkheid.
En dan, iets wat we allemaal hadden kunnen zien aankomen, ik kreeg er commentaar op. Van mannen. Wat mij extreem ongemakkelijk maakte, voor zelfhaat zorgde en ik voelde meer dan eens walging voor mijn eigen lichaam, terwijl zij natuurlijk zelf walgelijk waren. Die vervelende aandacht maakte mij soms helemaal gek, ik was in staat tot de meest vreselijke dingen om er maar vanaf te zijn.
De operatie
13 augustus 2020 was het eindelijk zo ver. Toen ik de datum via WhatsApp van mijn moeder te lezen kreeg, heb ik letterlijk geschreeuwd van blijdschap. Ik heb geleefd naar het moment dat ik met mijn moeder in de wachtkamer van het ziekenhuis zat. Ik was totaal niet zenuwachtig, ik had er zelfs zin in!
Het ging best snel, want ik was één van de eerste. Ik moest omdat ik 18 was zelf met de verpleging praten, maar dat was ook prima. Niet heel lang daarna lag ik in het ziekenhuisbed en werd ik naar de operatietafel gereden. De narcose gebeurde gelukkig snel en voordat ik het wist werd ik wakker.
Het eerste wat ik deed was natuurlijk naar beneden kijken, maar ik zag alleen verband. Mijn bovenlijf was als een soort mummie ingezwachteld. Door het vele verband dacht ik eerst dat mijn borsten nog steeds groot waren, dus ik schrok me kapot. Gelukkig was mijn moeder snel bij me en samen kwamen we erachter dat er gelukkig niks aan de hand was. De dokter zei tegen ons dat we sowieso pas na een jaar het eindresultaat zouden zien; de zwelling en dergelijke zou nog gaan slinken.
’s Avonds ging ik voor het eerst rechtop zitten en meteen viel mij iets op: ik voelde mij zoveel lichter. En dat is niet gek: er was iets minder dan een kilo afgehaald. Wat een opluchting! Slapen deed ik, nadat ik op een kamer alleen was gezet, gelukkig goed en de volgende dag mocht ik naar huis, aangezien alles goed was verlopen.
Na de operatie
Toen ik thuiskwam heb ik heel veel geslapen. Ik was zo ontzettend moe, wat niet heel gek is. Het was een fijne, niet al te hete zomer, dus ik mocht zeker niet klagen daar op m’n kamer. Ondertussen kwamen de plantjes en kaartjes van mijn familie binnen. Ik ben ongeveer 2 weken uit de running geweest, toen ben ik weer langzaamaan gaan werken.
Ik had op het thuisfront en mijn opa en oma na het aan niemand verteld. Ik had geen zin om in de schijnwerpers te staan en vond het ook enigszins ongemakkelijk aangezien veel mensen het niet eens was opgevallen dat ik zulke grote borsten had.
Het klinkt misschien raar, maar het was ook een grote eerste stap naar weer gezond leven en blijer zijn met mijn lichaam. Ik ben iemand die graag dingen alleen verwerkt, dus misschien dat ik het daarom liever voor mijzelf hield.
De omgeving
Mijn familie stond, zoals altijd, volledig achter me. Zij wisten hoe erg ik ‘die dingen’ vond en waren superblij voor mij dat het eindelijk door kon gaan. Ook daarna heb ik veel steun van hen ontvangen.
Wat ik jammer vond is dat sommige vrienden er minder goed op reageerden. Ze vonden het een te zware operatie (spoiler: is het totaal niet) of zonde omdat ‘iedereen tegenwoordig grote borsten wil’. Dus dat betekent dat ik dat ik dat dan ook wil?! Met deze mensen heb ik gelukkig geen contact meer.
Ik kreeg uiteraard wel vragen op bijvoorbeeld mijn toenmalige werk, dus daar heb ik het aan een paar mensen verteld. Ook directe familie weet het nu, maar ik zal het nooit snel uit mijzelf vertellen. Het is iets moois wat ik al super lang wilde, en ik hou het graag privé. Tenminste, behalve hier natuurlijk.
Positieve verandering
Inmiddels is het dus twee jaar geleden en ik ben nog steeds enorm blij met deze keuze. Mijn (kleine) borsten passen bij wie ik ben en, nadat ik ook afgevallen ben, is mijn lichaam in verhouding. Ik ben blij als ik in de spiegel kijk. Mijn omgeving reageerde ook positief op mijn nieuwe figuur.
Ik kan eindelijk dragen wat ik wil zonder mij ongemakkelijk te voelen en heb totaal geen pijn meer. Ik kan optimaal sporten en bewegen zonder dat die dingen in de weg zitten. En qua bh’s heb ik aan een topje of light support sportbeha genoeg.
En als laatste zijn de vervelende opmerkingen drastisch verminderd. Natuurlijk gebeurt er nog wel eens wat, maar dan gelukkig niets over mijn borsten en het wekt geen extreme gevoelens meer op bij mij. Ik kan nu ik blijer ben met mezelf dat soort situaties makkelijker van me af laten glijden.
Aan mensen die nog twijfelen of iemand kennen die het overweegt denk ik alleen maar: doe het!! Het is een enorme opluchting om dat niet meer met je mee te hoeven sjouwen. Het was een beslissing waar ik echt geen seconde spijt van heb gehad.
EH 