Toen ik nog nooit te maken had gehad met depressie dacht ik dat die mensen altijd somber waren en de hele dag thuis zaten. Dat beeld veranderde toen ik zelf depressief werd. In plaats van niets te voelen, voelde ik juist heel veel. In dit artikel vertel ik over mijn ervaring met depressie en hoe het mijn kijk op het leven heeft veranderd.
School
Als kind werd ik op school gepest omdat ik buiten de groep viel, onder andere vanwege mijn ADHD en autisme. Maar ik voelde me nooit voor lange tijd neerslachtig; ik had een grote veerkracht. Wel begon mijn liefde voor het horrorgenre en alternatieve muziek al vroeg. Daarmee wil ik zeggen dat er altijd al een stukje duisternis in mij zat, maar tot op zekere hoogte.
Toen ik op de middelbare nog meer lastige jaren van eenzaamheid en pesten meemaakte, brokkelde ik onbewust vanbinnen langzaam af. Van het onschuldige, vrolijke kind was steeds minder over, en het sombere deel nam de overhand. Ik had steeds meer moeite om het leven positief in te zien en met frisse moed naar school te gaan.
Dat bereikte een dieptepunt toen het op mijn opleiding niet lukte om vrienden te maken. Die grote teleurstelling was de druppel die de emmer deed overlopen.
Overlevingsstand
Ik weet nog goed dat ik in het tweede jaar van de middelbare school met een vriendin toentertijd over depressie had. Zij zat bij mij in de klas en had dezelfde helse twee jaren meegemaakt als ik. Zij had al wat jaren last van een depressie meegemaakt en we vroegen ons af waarom ik na al die nare gebeurtenissen ook niet zover was.
Naderhand denk ik dat dit komt, omdat ik mij toentertijd afsloot om überhaupt iets te voelen. Ik bevond mij in een soort overlevingsstand. Tot vandaag de dag heb ik last van onverwerkte gevoelens uit die periode. Dan voel ik dus op dit moment iets wat ik eigenlijk toen had moeten voelen.
Donkere periode
Zoals ik net al noemde, kwam het keerpunt eind 2018, toen ik net met mijn opleiding was gestart. Het sprankje hoop dat ik had voor een leuke, nieuwe start werd de kop ingedrukt toen het buitensluiten gewoon verderging. Mij weer zo eenzaam voelen was een druppel die de dam niet meer kon tegenhouden, en voor twee jaar lang werd ik overspoeld door negatieve gevoelens.
Het vreemde is dat de depressie er eigenlijk heel geleidelijk insloop. Ik voelde mij eind 2018 steeds vaker somber, maar linkte dat niet gelijk aan een groter iets. Langzaam, maar daardoor niet minder effectief, kwamen alle gevoelens binnen, die ik nu voelde, en ook datgene wat ik vroeger gevoeld moet hebben.
In mei 2019 bereikte ik mijn dieptepunt. Het voelde alsof de eenzaamheid en het verdriet mij vanbinnen uitholde. Wat overbleef was een soort lege huls, ik voelde wel, maar alles wat ik voelde wat negatief en daarom vermoeiend. Zo vermoeiend, dat ik in die maand het leven niet meer zag zitten en er vaak overna dacht er een einde aan te maken.
Geen steun
Tot ieders verbazing bleef ik redelijk mijn hoofd boven water houden op het gebied van school. Ik haalde geen tienen, maar kreeg het voor elkaar om elk jaar toch nét over te kunnen gaan. Ik denk dat dat eerder een kwestie van perfectionisme was dan gezonde motivatie, en het zorgde ervoor dat niemand op school echt doorhad wat er aan de hand was. Sowieso is het mijn opgevallen hoe weinig docenten iets door hebben gehad.
Ik hoefde eigenlijk geen hulp van school te verwachten. Als ik al aangaf dat het slecht met mij ging, raadden ze mij aan om meer leuke dingen te gaan doen (met welke vrienden?) en dat het vanzelf weer goed zou komen. Ik weet nog goed dat ik in gesprek was met een docent en dat ik vertelde dat het echt heel slecht met mij ging, maar dat ik wel mijn best bleef doen voor school. Zijn antwoord was: ‘Ja, maar soms is je best doen niet genoeg.’
Ik heb toentertijd een periode bij een psycholoog gelopen. Het was fijn om eens in de zoveel tijd mijn hoofd te kunnen legen, maar echt helpen deed het niet. Dat was vooral omdat zij niet doorhad hoe slecht het met mij ging. Als ik een keer had verteld hoe erg ik elke dag last had van eenzaamheid, zei ze in het volgende gesprek dat het misschien een goed idee was om iets leuks te gaan doen. Zij leek niet te kunnen begrijpen dat een jong persoon van 17 geen vrienden kan hebben.
Uit de put klimmen
Gelukkig ontving ik wel veel steun van mijn familie. Ik kon altijd mijn ei kwijt of langsgaan voor een knuffel. Die tijd heeft me doen beseffen hoe belangrijk familie kan zijn en hoe erg je de mensen om je heen zou moeten appreciëren.
Ook had ik via de middelbare school iemand leren kennen die mij op die school ook weer heeft begeleid. Inmiddels had ik een erg goede band met haar opgebouwd en de gesprekken met haar hebben echt bijgedragen aan mijn genezing. We werkten samen aan positief denken en wat ook hielp is dat ik erkenning van haar kreeg; soms gaat het voor een tijd gewoon echt heel slecht met je, dat is het leven.
Genezen ging geleidelijk aan. Wel weet ik dat de onverklaarbare veerkracht van vroeger zich ontplooide in een soort kracht die ervoor zorgde dat ik het op een gegeven moment spuugzat was om mij elke dag kut te voelen. Ik werkte met behulp van de tools die ik van mijn begeleiding gekregen had aan positief denken en probeerde van de kleine dingen in het leven te genieten. Is cliché, maar ook waar.
Ik schreef, zoals altijd, ontzettend veel dus had een goede uitlaatklep en kon gelukkig ook goed met mijn moeder over alles praten. Ik ging vaak samen met haar of alleen de natuur in; ook een hele belangrijke voor mij. Ik hou heel erg van de natuur en wandelen of überhaupt in de natuur zijn werkt ontzettend genezend voor mij.
Genezen?
Ik ben ongeveer anderhalf jaar depressief geweest, dat is inmiddels een tijd terug. Nu gaat het beter dan ooit, maar helemaal genezen ben ik nog niet, daarvoor is er nu eenmaal te veel gebeurd. Ik zit momenteel weer in een periode van mijn leven met veel vrije tijd en tijd om na te denken. Wat resulteert in een vervolg van mijn heftige, maar hoognodige verwerking.
Nog steeds heb ik last van onverwerkte gebeurtenissen, gevoelens en emoties, maar ik voel wel dat het de goede richting op gaat. Ook voel ik mij de laatste tijd nog wel eens depressief, maar ik vermoed sterk dat dat wederom onverwerkte gevoelens zijn, en ze niet horen bij de huidige periode van mijn leven.
Mijn depressie heeft mij geleerd om beter te kijken naar de mensen die ik in vertrouwen wil nemen. En de mensen waarbij ik dat zeker kan doen, veel meer te waarderen. Ook kan ik nu positiever denken en genieten van de meest kleine dingen. En mocht het toch nog eens misgaan in mijn hoofd, weet ik dat ik altijd naar buiten kan gaan.
Bij genezen komt een hoop gestuntel, oud zeer, vallen en opstaan kijken, maar ik weet zeker dat ik er ooit wel kom. Al helemaal als ik erover blijf schrijven, want zelfs dit helpt, en mijn gevoelens deel met mensen die ik vertrouw. En wat betreft het restje donker dat overblijft, ik denk dat dat gewoon past bij de persoon die ik ben.
EH 