Zuurstof

Vroeger had ik een hekel aan sport. Vanwege problemen met mijn rug heb ik van alles geprobeerd, maar niets pastte bij me. Ik begon met atletiek, dat was geen groot succes. Daarna ging ik op jazzballet (ik weet ook niet wat mij bezielde, het was een hype toen ik op de basisschool zat), dat heb ik twee jaar volgehouden, meer om de leuke mensen dan om het dansen zelf. Aan het begin heb ik aan paardrijden gedaan en helemaal op het einde zelfs yoga, maar of je dat nou een sport kunt noemen..
Toen ik in 2017 voor de eerste keer een sportschool binnentrad, had ik geen idee wat ik aan het doen was. Ten eerste de bij elkaar geraapte outfit uit de kast van mijn moeder, en ten tweede had ik geen duidelijke doelen voor ogen. Nu ik, jaren later, gelukkig grotendeels wel weet wat ik doe (en er redelijk normaal bijloop) kan ik me geen leven zonder sport voorstellen. Het liefst ben ik drie keer per week in de sportschool te vinden. Wat me het meest aanspreekt aan naar de sportschool gaan is het solo-aspect en dat je zelf je programmaatje kan maken ook. Zo begin ik met een tijd rennen, een doel opzich, want vroeger had ik echt geen conditie; ik moest na één minuut al aan de beademing. Na het rennen ga ik krachttraining doen. Het meest geniet ik van het trainen van mijn armen, maar ik leer het trainen van mijn buikspieren ook steeds meer waarderen, want ik begin nu meer resultaat te zien en dat motiveert. Ik woog eerst natuurlijk wat meer en nu ben ik bijna helemaal tevreden met wat ik zie. Naast mijn doelen is sport ook heel goed voor mijn mentale gezondheid. Het is een enorme uitlaatklep en het geeft me energie. Als ik een rotdag heb, kan ik na twee uurtjes sporten er weer tegenaan. En mocht ik geen tijd hebben voor de sportschool, maar wel energie, dan ga ik aan de wandel. Noem het gezonde bewegingsdrang, want zonder kan ik echt niet meer.