Maand: november 2021

Ik vind de ochtend zo mooi. Vooral in de lente of zomer wanneer het veel eerder licht is. Alles is puur, onaangeroerd. Een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Maar vooral rust. Als het niet te koud is, ga ik ’s morgens graag naar buiten. Kijkend naar hoe alles en iedereen wakker wordt. De vogels zijn als eerste, veel eerder dan ik. Ze verbreken de stilte van de nacht. Vroeger bleef ik eens in de zoveel tijd bij mijn opa en oma slapen. Die wonen een straat verder. Die ochtenden waren heel fijn, want ze deden alles zo rustig en bewust. Hadden zelfs hele routines; toen de hond er nog was ging opa met haar wandelen, bracht daarna oma ontbijt op bed, at zelf beneden ook wat en ging de krant lezen. Oma ging een paar ochtendoefeningen doen om de stramheid tegen te gaan en daarna kwam ze gewassen en wel beneden. Ikzelf kreeg daar weinig van mee, want rond die tijd lag ik natuurlijk nog lekker te pitten, net zoals mijn broer. Ik werd meestal wakker van de duiven van een paar huizen verderop. Het geluid van die beestjes koppel ik nu standaard aan deze tijd. Wanneer ik beneden kwam kregen we een ontbijt die niet mis zou staan in een vijf sterren hotel. Niet verdiend – toen ik jonger was, was ik een kreng – wel gekregen. Meestal was ik daarna in de tuin te vinden. Die is trouwens fijn, ze wonen in een prettige buurt.
Ik hou van de ochtend, maar ook van de avond. Of beter gezegd; nacht. Ik kan als het moet tot de vroege uurtjes opblijven. De nacht is mooi en veilig. Toch ben ik denk ik liever een ochtendmens, omdat deze me het meeste hoop geeft. Het wordt ten slotte niet voor niks elke dag weer licht.

Ben ik de enige die niet vergeet dat schijn bedriegt?

Het lukt me bijna altijd om motivatie te vinden. Meestal omdat ik gelukkig dingen doe waarvan ik houd, en anders is het de angst te mislukken die me drijft. Ik ben bang om te falen, dat weet je. Daarom maak ik zo snel mogelijk mijn schoolopdrachten af. Mensen die mij ook maar een beetje kennen weten dat dingen bij mij beter gisteren af kunnen zijn dan morgen. Je hebt van die mensen bij mij op school die volgens mij geen idee hebben van wat ze aan het doen zijn en dan verbaasd zijn met een onvoldoende. Die snap ik niet. Is er dan niets wat je drijft, niemand die je wilt worden? Ik wil graag schrijver worden, dat weet je ook, en als het lukt ook iets met dieren. Maar daarvoor ben ik al zo’n drie of vier keer veranderd qua toekomstbeeld. Ik heb vaak dat als ik niet genoeg doe op een dag, dan ga ik me nutteloos en verdrietig voelen. Ik wil een doel, een duidelijke route en zekerheid op iets goeds. Misschien zocht ik toen te veel. En had ik me maar niet zo krampachtig moeten vasthouden aan alles wat ik niet was. Zo kwam ik op een school voor richting interieur, en dat is nu het “genre” waar ik zo min mogelijk mee te maken wil hebben. Door los te laten waaide ik vanzelf richting fotografie en digitaal, wat blijkbaar wel mijn ding was. En wat de liefde voor schrijven betreft, dat ging toch echt helemaal vanzelf.

Als ik je langer in mijn macht had, had ik je uiteindelijk misschien wel vertrouwd.

Ik mag van geluk spreken dat thuis voor mij ook echt een thuis is. Veel mensen hebben mij laten vallen, maar zij daar gelukkig niet. Ik voel me het meest thuis op mijn kamer, waar ik ook het meest te vinden ben. En ik voel me thuis in de serre, het liefst ’s avonds laat, dan zijn de lichtjes in de tuin aan. In die laatste ben ik trouwens ook graag, mits het mooi weer is. En zoals je waarschijnlijk wel verwacht had, voel ik me thuis in de natuur. Het liefst wandel ik door een bos, of zoek ik de natuur op in de buurt, met muziek in. De rustigste plek die ik ken, waar ik gewoon mezelf kan zijn. Ook zal ik het huis van mijn oma aan moeders kant moeten noemen. Altijd welkom en wederom kan ik mezelf zijn. Ik kom daar al sinds kleins af aan, dus er bevinden zich fijne jeugdherinneringen. Laat ik je in twee daarvan meenemen.
Als ik van school naar huis liep, ging ik langs het speeltuintje. In de bosjes daarnaast stonden rond februari al krokussen. Daarom doen die bloemen me altijd aan vroeger en aan m’n oma denken. Meestal ging ik tv kijken als ik daar ’s middags na school was. Ik kreeg dan een schaaltje mana. Weet je dat nog, van die gekleurde gepofte rijst? Ik vond dat dus niet normaal lekker. Er zo op terugkijkend, had ik nu liever een boek gepakt of lekker gekletst met m’n oma. Helaas was ik vroeger niet zo sociaal vaardig.
Als we voor de gezelligheid bij oma en opa waren, of mijn ouders moesten allebei werken, gingen we vaak iets creatiefs doen. Althans, zover je heel creatief kunt zijn op je zesde of zevende. Mijn oma had meestal terracotta klei (die rooie) in huis. Daarvan maakten we een cirkel en met kraaltjes, steentjes en glitters werd dat ding dan versierd. Zo simpel, maar ik had de tijd van mijn leven. Jammer dat ik er niet eentje heb bewaard. Hoe dan ook, ik kan altijd even langs bij mijn opa en oma voor wat liefde, een goed gesprek, of gewoon een koekje.