Overlevingsinstinct

Aan het begin van mijn opleiding was ik bang. Niet alleen omdat ik de opleiding zelf moeilijk vond, maar ook omdat ik niet wist wie ik precies was. Aan het einde van de middelbare school dacht ik daar een antwoord op te hebben gevonden, maar niets bleek minder waar. Daar kwam ik achter toen ik tussen het plastic, zweverige artistiekelingen en alles daartussen rondliep. Het is moeilijk om jezelf te zijn als je niet weet wie die persoon is. Het duurde twee jaar om daar achter te komen, maar dat is weer een heel ander verhaal. Ik was ook bang omdat ik hierna nog een andere opleiding wil gaan doen. Dat betekent: nieuwe school, nieuwe mensen, een andere route, etc. En dat was een redelijk beangstigend vooruitzicht. Maar naarmate de mensen op mijn huidige school steeds meer op plastic beginnen te lijken en ook de sfeer daar mijn overlevingsinstinct aanwakkert, krijg ik zelfs zin om aan iets nieuws te beginnen. Waarom blijkt iedereen toch altijd zo bang te zijn? Ik ben dat nu al lang niet meer, alleen zijn went. Ik heb heus wel geprobeerd om mensen iets van deze onafhankelijke wereld te laten zien, maar ze krabbelen allemaal terug. Mijn tijd van angst is gelukkig voorbij. De wereld is namelijk net zo eng als dat je hem zelf maakt. Nu ben ik gewoon benieuwd wat de toekomst mij gaat brengen. En vooral: wie.