Maand: oktober 2021

Ik voelde dat ik een loopneus had. Achteloos ging ik met mijn hand erlangs. Die kleurde langzaam rood.

Iedereen is wel ergens bang voor. Spinnen, claustrofobie, hoogtevrees, etc. Er zijn ook mensen die bang zijn voor bloed, wat ik nooit heb begrepen. En de angst voor welk dier dan ook trouwens ook niet. Zelf ken ik faalangst, maar dat gaat veel verder dan bang zijn om niet voldoende te presteren. Wat begon als onschuldig perfectionisme ontwikkelde zich tot iets zelfvernietigends. Ik ben bang voor naalden, al is bang misschien niet het goede woord. Ik ren niet weg als ik er één zie, maar word wel standaard nerveus. Ik kan er gewoon niet tegen; moet altijd wegkijken als iemand geprikt wordt. En als ik moet, probeer ik daar onderuit te komen. Mocht dat geen optie zijn, dan ben ik gespannen totdat het achter de rug is. Het hele idee al, dat er zo’n naar, dun gevaarte in je huid zit, daarvan gaan mijn nekharen overeind staan. Oh ja, en ik heb cameravrees. Dat houdt in dat ik niet op foto’s wil, en als er plots gefilmd wordt, ben ik diegene die maakt dat hen wegkomt. Ik ben gewoon als de dood dat ik met de meest ongemakkelijke gezichtsuitdrukking ergens op het internet verschijn. Ik ben trouwens ook geen fan van beveiligingscamera’s. Tja. Het scheelt wel of ik in bezit van de camera ben, of de foto met voorbedachte rade is.
Ik was ooit erg bang voor de toekomst, maar gelukkig is dat nu al bijna niet meer. Dat heeft te maken met loslaten, dingen over je heen laten komen en je gevoel volgen. Mijn broer houdt niet zo van het donker. Maar waarom? Ik weet dat daar niks is om bang voor te zijn. Sterker nog, het is er juist veilig. Maar goed, misschien ligt dat aan mij. Ik denk dat ik van alles vooral bang ben voor mezelf.

Waarom laat het lot mij het licht zien om het daarna weer van me af te pakken? Zo makkelijk ben ik niet te breken.

Aan het begin van mijn opleiding was ik bang. Niet alleen omdat ik de opleiding zelf moeilijk vond, maar ook omdat ik niet wist wie ik precies was. Aan het einde van de middelbare school dacht ik daar een antwoord op te hebben gevonden, maar niets bleek minder waar. Daar kwam ik achter toen ik tussen het plastic, zweverige artistiekelingen en alles daartussen rondliep. Het is moeilijk om jezelf te zijn als je niet weet wie die persoon is. Het duurde twee jaar om daar achter te komen, maar dat is weer een heel ander verhaal. Ik was ook bang omdat ik hierna nog een andere opleiding wil gaan doen. Dat betekent: nieuwe school, nieuwe mensen, een andere route, etc. En dat was een redelijk beangstigend vooruitzicht. Maar naarmate de mensen op mijn huidige school steeds meer op plastic beginnen te lijken en ook de sfeer daar mijn overlevingsinstinct aanwakkert, krijg ik zelfs zin om aan iets nieuws te beginnen. Waarom blijkt iedereen toch altijd zo bang te zijn? Ik ben dat nu al lang niet meer, alleen zijn went. Ik heb heus wel geprobeerd om mensen iets van deze onafhankelijke wereld te laten zien, maar ze krabbelen allemaal terug. Mijn tijd van angst is gelukkig voorbij. De wereld is namelijk net zo eng als dat je hem zelf maakt. Nu ben ik gewoon benieuwd wat de toekomst mij gaat brengen. En vooral: wie.

Als het zomaar kon, had ik haar vermoord.