Schrijver

Vroeger had ik geen idee wat ik wilde worden. Vanaf mijn elfde schrijf ik poëzie, maar voor de rest was ik nogal standaard. Heel vroeger wilde ik leraar worden (wat bezielde mij) en later leek werken in een nagelsalon me wel wat. Tot in de tweede klas. Voor het vak geschiedenis moesten we een verhaal schrijven over het verzet in de Tweede Wereldoorlog. Alles wat je geleerd had moest je verwerken in je fictieve verhaal, waar je een cijfer voor kreeg. Ikzelf was de opdracht helemaal vergeten, dus knutselde ik de avond voor de deadline snel iets matigs in elkaar. Dacht ik. De volgende dag op school kwam ik erachter dat ik een 9,5 had. Ik was enorm verbaasd. Zo goed was het toch niet? Maar de leraar kwam in de les naar mij toe om mij te complimenteren en dat het zo goed was, dat ik hier echt wat mee moest doen. Met wat? dacht ik nog. Nadat ik mijn cijfer thuis had verteld heb ik het daar ook laten lezen. Er gingen gelijk nietjes in en voor ik het wist ging het verhaal de hele familie rond. Van alle kanten kreeg ik complimenten en weer kreeg ik te horen dat ik er wat mee moest doen. Het zette mij toch wel aan het denken. Toch duurde het nog een jaar, want faalangst, om aan een boek te beginnen. Inmiddels schrijf ik dus een boek, poëzie, dit wat je nu leest en meer wat ik allemaal kwijt wil. Dank je wel leraar en ja, ik weet wat ik wil worden.