Kleptomaan

Sinds kleins af aan haal ik voldoening uit spullen meenemen die niet van mij zijn. Vroeger wilde ik wel eens iets hebben wat ik niet mocht, dus nam ik het maar zonder te betalen mee. We hebben het hier over een plastic ring uit een pannenkoekenrestaurant, maar toch. Ook al was ik nog klein, ik had heel goed door waar ik mee bezig was. Later hield het niet op. Ik stak gewoon dat zeepje in mijn zak. Je moest ze per aantal kopen, en ik wilde er maar één. Het gevoel of de gedachtegang valt niet te omschrijven, sommige dingen moet ik gewoon hebben. Op de middelbare school had ik het ooit met een groepje mensen over stelen. Iedereen had wel eens een snoepje uit de drogisterij gestolen. Ik niet. Binnen een paar weken was het gebeurd. Ik had net zo goed een hele zak kunnen kopen. Ik weet mezelf in toom te houden, hoor; ik heb geen zin in problemen. Of ik er ooit mee stop weet ik niet. Ik hoop ergens van wel. Maar het euforische gevoel blijft, een soort geheime manier van macht.