Ik ben sociaal opgevoed en heb gevoel. Dat kun je niet van iedereen zeggen. Verwachtingen van klasgenoten, leraren, “vrienden”, ik heb er niets aan gehad. Ik heb zoveel om te geven, maar telkens is het niet wederzijds. Het heeft geen zin om ook maar iets om mensen te geven als zij dit niet om jou doen, toch? Ik probeer mijn verwachtingen wel bij te stellen, maar toch blijf ik met mijn stomme hoofd hopen op alles. Misschien moet ik daar toch eens mee ophouden en mijn gebrek aan vertrouwen gelijk geven.