mentale (on)gezondheid
Ik weet het, het is al winter, maar alsnog. Ik ben altijd al een klein beetje bang geweest voor de winter. Want vanbinnen is het al koud, dus wat als dat het ook vanbuiten wordt? En achterblijven in de kou is verdovend. Maar misschien is de verlamming wel goed. Dan hoef ik even niet te voelen hoe koud mijn eenzaamheid is geworden. Ik hoop dat ik in de lente wederom ontdooi. Al weet ik niet zeker of ik het wel aandurf om weer te voelen. Zijn er mensen met dezelfde temperatuur als ik?
Ik wil de lieve mensen knuffelen en de onaardige mensen hun ogen uitsteken.
Waar ik altijd van heb gehouden is schaatsen. Het liefst op natuurijs. Vroeger schaatsten we in de haven. Nu kan dat niet meer. Mijn moeder houdt ook van schaatsen, dus misschien heb ik het wel van haar. Als het ijs dik genoeg was konden wij niet wachten. De hele buurt kwam naar de haven toe en meestal haalden we warme chocolademelk. Mijn dag was compleet. Het was een veilige plek vol plezier.
Het valt me op dat ik een andere kijk heb op of mensen knap zijn of niet. Standaard Instagram-knap heb ik nooit knap gevonden. Doe mij maar puur en met imperfecties. Trouwens, iemands uitstraling kan ook al veel doen. Knap, wat een stom woord eigenlijk. Ik noem het liever mooi. Een respectvolle ode aan de imperfecte perfectie.
Soms vraag ik me af hoe het voelt om te moorden.
Ik denk veel te veel. Ik moet minder denken en meer voelen en dan gewoon doen. Alleen de perfectionist in mij is van mening dat er alleen mooie dingen komen als ik blijf denken.
Ik weet niet hoe ik moet beginnen. Ik weet alleen dat ik niet kan stoppen met schrijven. Hier vind je dingen die ik beter niet hardop kan zeggen, maar ook verhalen, herinneringen en gedachten. Ik schrijf zo veel poëzie en boeken, maar blijkbaar is er meer. Ik kan gewoon niet stoppen.
En waarom zou ik ook?
EH 